Tablo II
SWÊD, 19/5 2010 — Enkîdu li beramber fahîşeya Shamhatê rawestibû û pê re şa dibû. Şeş roj û heft şevan pê re raketibû û Enkîdû ji bîr kiribû ko li kûderê welidî bû.
Şîretên fahîşeyê li xweşa wî çûn, Shamhatê jê re got:«ji bo çi tu bi ajalên kovî re digerî? Rabe ser xwe, ez te bibim cihê şevîna şivanan.»
Fahîşeyê kirasê li ser xwe kir du perçe, yek li laşê Enkîdu gerand û yek jî ji xwe re hişt, bi destê wî girt, mîna xwedayekê serkêşiya wî kir ew bir cihê şevîna şivanan, cem pez. Şivan hemî li dorê kom bûn, bi hev re axivîn, gotin:
«Ev zilamê ciwan, çendî dişibe Gilgamêş! Bejnbilind û nola dîwarekî bi qewet e. Belbî ew li çiyê welidî ye, ew mîna biruzka Anu bi hêz e.»
Şivanan nan danîn ber da bixwe û jê re şerab tijî kirin da vexwe. Lê Enkîdu nîzanîbû mirov çawa dixwe û veduxwe. Hêj fêrî xwarina nanî û vexwarina meyê ne bûbû. Fahîşeyê jê re got:” Nan bixwe Enkîdu, xwarina xwedayan e, şerabê vexwe Enkîdu, vexwarina keyan e.” Enkîdu nan xwar heta ko jê têr bû, şerab vexwar, heft şerbik bi hejmar. Sermest û kêfxweş bû û qêriya stranan. Laşê xwe yê bi pirç şûşt, bi dohnî nermijand û veguherî ji nû de bû mirov. Serûçavên wî ji sermestî û kêfxweşîyê dibiriqîn. Şivanên yextyar pix kirin xewê, Enkîdu bi tena serê xwe nehtorîya hemî pezî dikir, çend gur li erdê dirêj kiribûn û berdabû ser pişta çend şêrên ko xwe nêzîkî pezî kiribûn.
Xortekî ciwan ko dê biçuwa dawetekê li goma Uruk, di wir re derbas bû. Awirên Enkîdu bi xortî ketibûn, ji Shamhatê re got:”Shamhat, gazî wî xortî bike! Ji bo çi ew hatiye vir? Ew kî ye?” Fahîşeyê dengê xwe li xortî kir, jê pirsî: “Tu bi kûde diçî, xortê ciwan? Sedema rêwitîya te çiye?” Xortê ciwan berê xwe da Enkîdu û jê re got:”Ez vexwendîyê dawetekê me. Zewac nesîbê her mirovî ye. Ez dê xwarin û vexwarinê ji mêvanên dawetê re bibim. Cara pêşin ê çarika bûkê ji bo keyê goma Uruk bê hildan, ji bo Gilgamêş ko keyê goma Uruk e ê çarika bûkê pêşin bê hildan, ew dê pêşin bi bûkê re rakeve û paşê zava tê. Di dîwana xwedayan de wusan, biryar hatiye girtin, ev jî ji çêbûnê de nesîbê wî ye.” Enkîdu li ê xort guhdarî kir û gellekî bihnteng û xemgîn bû.
Shamhat li pey Enkîdu dimeşiya. Enkîdu hat goma Uruk, xelk li derdorê kom bûn. Ew li meydana goma Uruk rawestiya û rê li ber Gilgamêş birî. Niştecihên Uruk li wir kom bûn, xelk ji her alî ve hatin, bi sedan leşker hatin, lawên ciwan li derdorê kom bûn. Weke ko mirov zarokekî piçûk maç bike, lingên wî maç kirin. Ew li wê derê rawestibû, ew mirovê pêşin î bi payan.
Ji bo Ishara nivînek hatibû raxistin û cihek jî, mîna ê xwedayekî, ji Gigamêş re veqetandibûn. Enkîdu bi lingên xwe, li ber derîyê bûk û zavê, reya Gilgamêş birî, nehişt ew derbasî hundurû bibe. Li ber derî hev girtin, dest bi lecê kirin. Hevdu kişkişandin nav gasîn û meydana bajêr. Ji hinga wan teqreq bi zîlanên derîyan ket, dîwarên malan hejîyan. Herduwan, nola gakovîyan bi poşan çûn hev. Gilgamêş lingên xwe bi erdê ve asê dikirin ta ko hêrsa wî çû û dev ji pevçûnê berda. Enkîdu ji Gilgamêş re got:”Tu, ko mîna lawê diya xwe, yekane lawê keybanû Nînsun, ew mangeya bi payan, hatiye dunyayê. Tu serê xwe ji ê herkesî bilindtir digrî, Enlîl keyetî daye te. Ji bo çi tu dixwazî wusan bikî? Ji ber çi tu dixwazî xwe ewçend mezin bikî?”
Herduwan hevdu himêz kirin û bûn destbirakê hev, çûn ba diya Gilgamêş. Mangeya kovî, Ninsun ya bi payan û aqilmend ko bi her tiştî dizanî, ji lawê xwe Gilgamêş re got: ”Destbirakê te gellekî bi qewet e, li vî welatî nola wî yekî din tune ye, fena birûzka Anu ye, bejnbilind, mîna dîwarekî bi hêz e.”
Mangeya kovî û bi payan Nînsun ya ko bi her tiştî dizanî ji lawê xwe Gilgamêş pirsî:
”Lawê min, tu çima wusa bêmad, xemgîn li ber derî radiweste? Yê Enkîdu ne de û ne jî bav heye, porê wî ê xelekî berba dibe. Ew li çolê welidî ye û birayekî wî jî tuneye.”
Enkîdu li paş derî li van gotinan guhdarî dikir, bi xemgînî rûnişt, destên wî sist bûn, çavên wî tijî hêsir bûn, hêz û qewet ji laşê wî firiya. Dema Gilgamêş destbirakê xwe di vî halî de dît, xwe çemd kiriyê, ew himêz kir, bi destên wî girt û paşê jê pirsî:
”Destbirako, çima çavên te tijî hêsir bûne, çima tu wusan bi xemgînî axînan dikêşîne?”
Enkîdu ew bersivand:
”Destbirako, ji ber hemû gazincan histuwê min pûç bûye, zendên min li ba dibin, hemî hêz û qewet ji laşê min derçûye û çavên min bi hêsiran tijî bûne.”
Gilgamêş şipya ji Enkîdu re got: ”Li daristanê Humbaba yê şerkir dimîne, ka em biçin şerê wî, li daristana Urizan, em biçin di mala wî de zora wî bibin.”
Enkîdu dest bi axaftinê kir, ji Gilgamêş re got:”Destbirako, wexta ez bi lawirên xwe re li çiyê digeriyam, min ew dît. Daristanekî xewle ye, bi peyatî pênc roj û pênc şevan naqede. Kî diwêre xwe bi kûraya daristanî ve berde? Dengê Humbaba mîna lehîyeke boş e, hilma wî mirin e, axaftina wî agir e. Ji ber çi tu dixwazî wusan bikî? Ne mimkin e ko tu di mala wî de zora Humbaba bibî!”
Gilgamêş dest bi axaftinê kir, ji Enkîdu re got:”Ez dê biçim çiyayê wî, li wir darên Urizan qut bikim. Li wir gellek in.”
Enkîdu axift, ji Gilgamêş re got:”Wexta em biçin nav daristana Urizan, tu şoperê tune ne da em bişopînin, daristan ji çavên mirovan nepen e. Humbaba notirvanê daristên e. Enlîl ew danîye wê derê, ji bo ko xelk bitirsin û neçin nav daristanê Urizan. Dengê Humbaba mîna lehîyeke boş e, hilma wî mirin e, axaftina wî agir e. Dengê pistepistekê ji dûrayeke bi qandî pênc roj û pênc şevan wirde dibihîze. Adad ê pêşin e û Humbaba yê duyemîn e di rêzê de, kî ji lawên Îgîgî dikane şerê wî bike? Enlîl ew danîye wê derê, ji bo ko xelk bitirsin û neçin nav daristên. Ew kesê ko biçe nav daristên, bê taqet dibe, ji desthilanîn dikeve.”
Gilgamêş Enkîdu bersivand:”Destbirako, tu çima nola tirsonekekî gazincan dikî? Çima tu mîna newêrekekî daxêvî? Rojên mirovan ji xwe hejmartî ne. Hemû tiştê ko dike badilhewa ye. Tu li çolê welidî û mezin bûyî, Şêran êrîşî te kir, te her tişt dîtiye, zilamên herî bi qewet xwe ji ber te dane alî! Di şerî de tu xwedî tecrube ye, were dostê min, em biçin ba hesingerekî bila biviran ji me re li qalip xe.” Paşê jî çûn cem hesinger. Hesingêr li hev civîyan, bi hevedin şêwirîn, bivirên mezin û şûrên giran li qalip xistin û seqandin. Şûr bi qasî biltuyekî giran bûn, kemberên wan jî bi qandî wan giran bûn.
»Mêrên li Uruk, li min guhdarî bikin, maqûlên li goma Uruk! Ez karê reyeke dûr dikim, ber bi Humbaba ve bi rê dikevim. Ez dê şerekî bêhawe bikim, ez dê li ser reyên nenas bimeşim. Werin li min helal bikin û min pîroz bikin da careke din di derîyê goma Uruk re paşde vegerim û bêm ruwên we bibînim. Wê demê ji rûmeta xwedayan re dê sersalê pîroz bikim, di salekê de dê du caran sersalê pîroz bikim! Ez dê şahîyekê mezin li dar xim ko qêrînên şadîyên wê yê li her derê olan bidin.»
Enkîdu bi yextyaran re û bi şêwirmendên ciwanên Urukî re axift:”Jê re bêjin, bila neçe nav daristana Urizan. Tu şoperêyê ko diçine wir tunene ko mirov bişopîne. Daristan ji çavên mirovan nepen e. Humbaba notirvanê daristên e. Enlîl ew danîye wê derê, ji bo tirsê, ji bo ko daristanê biparêze. Dengê Humbaba nola lehîyeke boş e, hilma wî mirin e, axaftina wî agir e. Dengê pistepistekê ji dûrayeke bi qandî pênc roj û pênc şevan wirde dibihîze. Adad ê pêşin e û Humbaba yê duyemîn e di rêzê de, kî ji lawên Îgîgî dikane şerê wî bike? Enlîl ew danîye wê derê, ji bo ko xelk bitirsin û neçin nav daristên. Ew kesê ko biçe nav daristên, bê taqet dibe, ji desthilanîn dikeve.”
Şêwirmend tev rabûn ser xwe, ji Gilgamêş re gotin:”Tu xort e, Gilgamêş, tu bi hîsên xwe dilive, heraket dikî! Tu nizane tu behsa çi dikî, tu lawê perperîkê ye! Dengê Humbaba mîna lehîyeke boş e, hilma wî mirin e, axaftina wî agir e. Dengê pistepistekê ji dûrayeke bi qandî pênc roj û pênc şevan wirde dibihîze. Adad ê pêşin e û Humbaba yê duyemîn e di rêzê de, kî ji lawên Îgîgî dikane şerê wî bike? Enlîl ew danîye wê derê, ji bo ko xelk bitirsin û neçin nav daristên. Ew kesê ko biçe nav daristên, bê taqet dibe, ji desthilanîn dikeve.”
Gilgamêş li şêwirmendan guhdarî kir, li destbirakê xwe meyizand û kenîya. |
