Tablo V
SWÊD, 15/1 2012 — Li ber qiraxa daristanê rawestîyan. Hinekî behîtmayî li qurmê darên Urizan î bilind, temaşe kirin. Dergehê daristên dîtin. Şûna lingên Humbaba şiverêyek çêkiribû, rê rast û şop eşkere bûn. Çavê wan bi çiyayê Urizan ket, şûngeha Xwedayan, perestgeha Irnîna.
Di lutkeyên çiyê de, darên Urizan bi rêzên gurr bilind dibûn. Sîya wan î xweş, kêfxweşî dida canê mirovî.
Devî bi ser hevedin de diketin, daristan gurr bû… darên Urizan… bîhnên cuda ji gîhayên cure bi cure difûrîya… ( gellek ji rêzikên vê tabloyê winda ne, loma perçekirî, bi şêweyekî fragmentî hatiye deşîfre kirin)
Du fersax… kulîlk, ji sê paran dudo…
Û ji nişka ve şûr ji kalanan derketin…
Bû şingîniya biviran, li binguhê hev ketin
Xencer û şûr…
Ger ko Enlîl naletî jî lê bîne.
Enkîdu dest bi axaftinê kir, ji Gilgamêş re got: ”Humbaba î… her yek bi serê xwe, em pê nikarin… Biyanî… Ew erda şahîtok nikane… Du sisê bi hev re dibin şeş. Werîsekî sêqolî î badayî… du ferxên şêrên bi hikmet…”
Humbaba axivî, ji Gilgamêş re got:”Gilgamêş, yê bêhiş şîretan li yê dîn dike! Ji bo çi tu hatiyî vir? Were Enkîdu, lawê masîyê ko hêj bavê xwe nas nake, Kûsîyê ko şîrê deya xwe nemêtiye! Wexta ko tu hêj piçûk bû min tu dîtibû, lê ez nêzî te nebûm… ma qey tu ê min têr bikî? Lê nuha tu Gilgamêş tîne vir, tu li wir fena dujminekî, biyanî û zalim, rawesta ye. Gilgamêş, ez dê zengelork û qirika te biqelêşim! Ez dê bihêlim teyrên çolê, baz û qertel goştê laşê te bixun!”
Gilgamêş axivî, ji Enkîdu re got: “Destbirako, Humbaba veguherî ye… ji nişka ve ez dicirifim!”
Enkîdu ew bersivand, ji Gilgamêş re got:”Destbirako, çima tu mîna bizdonekekî gazincan dikî? Ji bo çi tu fena newêrekekî daxêvî? Nuha, hevalo, wexta rastîyê, wexta wêrekîyê ye.
Wexta ko hesinger hesinê sorkirî dirijîne ma ew pêt dikane raweste? Ma ew pêt dikane hênik bibe? Ê ko çemê lehîyê radike, wî tajang dike.
Jê venegere, bi paş de gavan navêje.
Bi hêz derba xwe bavêjîyê.”
Bi panîyên xwe erd vedidan
Bi hinga xwe çiyayên Lubnanê herifandin.
Ewrên ron, tarî bûn,
Mirin bi ser wan de barîya, mîna mijekê xwe bi ser wan de girt.
Şamaş, firtoneyên mezin bi ser Humbaba de şandin
Bayê rojhilat, ê xerbî û ê bakur, ê başûr, bahoz û bayên Imhullu û Asakka, bahoz, bager û bablîsok, hişt ko her sêzdeh ba li Humbaba rabin. Nema ber xwe didît, ne pêş de û ne jî paş de dikanîbû birevîya. Şamaş hişt ko çekên Gilgamêş bigihijinê û Humbaba li ber Gilgamêş gerîya xwe avêt bextê wî!
Ji Gilgamêş re got: ”Tu hêj ciwan î Gilgamêş, hêj tama şîrî ji devê te tê, tu lawê mangeya kovî Nînsun e. Begê çiyê, Şamaş tu rêkirîye vir. Tu dûndeyê Uruk key Gilgamêş e.
Gilgamêş zilamekî mirî nikane…
Bihêle ez ji te re notirvanîya daristanê Urizan bikim!
Te çendî dar bivên ez dê bidime te,
Ez dê ji te re û ji şerefa qesra te re notirvanîya daristên bikim!”
Enkîdu axivî ji Gilgamêş re got: ”Dostê min, li tika û libergerînên Humbaba guhdarî neke, pişta xwe nediyê, berê xwe ji wî venegerîne!”
Humbaba bihîst […]
”Tu daristana min nas dikî, bi hemî şiverê û nepenîyên wê dizanî û di xweşbêjîyê de jî zîrek î!
Min divabû hêj li qiraxa daristana xwe tu bikuşta û teyrikên çolê, baz û qertel bi goştê te têr bikirana!
Nuha, Enkîdu, jiyana min di dest te de ye.
Ji Gilgamêş re bibêje bila min efû bike!”
Enkîdu dest pê kir axivî; gazî Gilgamêş kir:
”Humbaba notirvanê daristên e!
Wî bikuje, ruhê wî bistîne, zû wî bikuje, berya ko Enlîlê mezin bibihîze!
Ew Xwedayên mezin ê li me bêne xezebê,
Enlîl li Nîppur, Şamaş li Sîppar
Navûdengekî abadin bi dû xwe xe:
Gilgamêş ew bû, ê ko bi xwe Humbaba kuşt!”
Humbaba ev gotin bihîstin û nifir li wan kirin.
”Tu yek ji we ê dûdirêj nejî!
Enkîdu ê li cem destbirakê xwe Gilgamêş neyê veşartin.”
Enkîdu li Gilgamêş dîsan qêrîya:”Destbirako ez ji te re dibêjim, lê tu guhdarîya min nakî.
Nifiran…”
Vê carê Gilgamêş gotinên destbirakê xwe bihîstibûn.
Bivirê xwe ê giran bilind kir,
Bi şûrê xwe derb lê da, qirika wî jê kir.
[…] cerg û dilkên wî tev derxistin
… serê wî gindirand
… diranên wî tev li erdê reşîyan
Wî Humbaba ê notirvan kuştibû, ew li erdê dirêj kiribû. Ew cinawirê ko ji ber dengê wî çiyayên Lubnanê dihejîyan… kuştibû.
Bi dû ko cinawir kuşt, çekên xwe hilgirtin,
Şûrê xe î heyşt biltusî giran
Kete nav daristan, perde ji ser mala Anunakîs hilanî.
Gilgamêş bi bivirê xwe dar qut kirin.
Enkîdu darên ko newqên wan dirêjtirîn bûn hildibijartin.
Enkîdu dest pê kir axivî, ji Gilgamêş re got:
”Dostê min, me dareke Urizan qut kiriye ko bejna wê digihêje ber perê ezmên.
Ez dê derîyekî jê çêkim ko şeş nînda bilind û du nînda fereh û yek kuşî jî qalind be (nînda, kuşî pîvanên Akadî an Sumerî ne), zîlan û çarçovê jî, ji heman darê çêkim.
Bila çemê Feradê wî bigihîne Nîppur, perestgeha Enlîl.”
Wan kelekek ji xwe re çê kir, darên Urizan lê kirin, Enkîdu lê siwar bû
Gilgamêş serê Humbaba girt … |
