STOCKHOLM, 29/10 2005 — Ji bo îdeolojîya natîonalîzmê di nav kurdan de belav û xurt nebe, nivîskar, sîyasetmedar û aqilmendên tirkan bi her awayî propaganda dikin, her cara ko kurd behsa mafên xwe yên demokratîk û neteweyî bikin, tavilê dibêjin “ev xelet e, ev dibe sebebê dubendî di nav tirkan û kurdan de, ev dibe sebebê xurtbûna natîonalîzma tirkan, ev nîjadperestî ye…”
Li vir durûtî û bêexlaqî xwe dîyar dike, ji lewre ne mimkin e ko mirov karibe natîonalîzma kurd û tirkan wek hev binav bike.
Natîonalîzma tirkan:
Nîjadperest e, ji ber ko li ser înkar û tunekirina xelkên din hatîye ava kirin.
Şovenîst e, ji ber ko tirkan timî dide pêş û heqaretê li xelkên din dike.
Êrîşker e, ji ber ko welatê xelkên din dagir kiriye…
Natîonalîzma kurdan:
Demokratîk e, ji ber ko mafên miletê kurd û xelkên din li ser asasê wekhevî diparêze.
Însanî ye, ji ber ko mafên mîletê kurd di çarçoveya heq û hiqûqên insanî û demokratêk de dide pêş.
Parêzer e, ji ber ko welatê kesî dagir nekiriye û doza axa xelkên din jî nake.
Li kurdistana bakûr şiûra milî li ba kurdan gelekî kêm û lawaz e, ”kurdîtîya” ko bi fermanan li ser pîyan e, herwisa bi fermanan her roj ji qeweta xwe kêm dibe û bi naveroka xwe pûç û vala ye.
Piştî şikestina serhildanên kurdan yên mîlî ji destpêka bîstan heta bi salên sîhî, tirkan him di dema serhildanan de him jî piştî wê, ji bo kurd wek mîlet bi ser xwe de neyên, dînamîkên civata kurdan serûbin kirin.
Tirkan ewil mîrên kurdan, paşê şêxên kurdan, piştre jî beg û axayên kurdan ji qewet xistin; tirkan ew ji xwe re xeter didîtin; digel mîr, şêx û axayên kurdperwer, tirkan şêx û axayên kurdan yên din jî ji surgûn û zilmê bêpar nehîştin. Tirkan dizanî kesên weha dikaribûn sibe-dusibe ji bo wan bibin serêş.
Herweha tirkan ji bo fikirên kurdayetî di nav kurdan de belav nebin, hemî rewşenbîrên kurdan an surgûn kirin an jî weha kirin ko yên li welat deng ji wan neyê.
Gava di salên şêst û hefteyî de careke din li nav kurdan livên civakî û mîlî geş bûn, xortên kurdan mîna insanên birçî xwe avêtin nav munaqeşeya îdeolojîyên cuda û piranîya wan da ser rêya sosyalîzmê û bûn peyayên şerê sar yên di nav dewletên mezin de. Sosyalîzmê ji tirkan hîn bûn ko versîyona sosyalîzma tirkan hinek Marx, hinek Stalîn hinek jî Kemalîzm bû. Bi çavekê piçûk û henekkar li nationalîzmê hate temaşekirin. Bi gotineke din xortên kurdan bi destê xwe ava ser cokê qut dikirin. Kurd hîn jî ji wê sergêjîya salên hefteyî rizgar nebûne. Hîn jî li vir û li wir natîonalîzm bi tiştekî xirab dihête nas kirin. Hîn jî gelek kurd dibêjin em ne natîonalîst in, li pêş natîonalîstên tirkan yên êrîşker xwe bi ser hev de diguvêşin.
Ji bo yên wek tirkan ko derwleta wan heye, hemî mafên wan yên neteweyî li ber dest û desthilat in, tu maneya ko defê nationalêzmê lêxin nîne. Bi şertê ko tirk êrîşker, dagirker û şovenîst nebin tu dijberîya me li hember nationalîzma tirkan a demokratîk nîne.
Natîonalîzma kurdan însanî û demokratîk e. Ji lewre şaşî û xeletîyeke mezin e ko mirov natîonalîzma kê dibe bila bibe têxe tûrekî; bo gotineke din divê natîonalîzma tirkan û kurdan wek hev neyête qebûlkirin.
Xisûsîyeteke tevgera mîlî ya kurdan jî ev e: Li ber destê me du tecrubeyên kurdan hene. Di sala 1970î de gava kurdan li Îraqê otonomî bi dest xist û cara duwemîn piştî şerê kendavê û damezrandina herêma kurdan, helbijartin, parlemento û îlankirina Kurdistana federe. Di van herdu tecrubeyan de jî kurd man pabendên demokrasîyê û mafên asûrî, keldan û tirkmenan di jîyanê de praktîze kirin. Li pêş mafên van kêmneteweyan çu bend dananîn.
Encam: Xebat û mucadeleya kurdan ji bo mafên mîlî ne, bi gotineke din mafên ko ji bo cîran û dagirkerên welatê me heye, divê kurd jî her xwedîyê eynî mafan bin. Her sê grûbên etnîkî yên dagirkerên welatê me xwedî dewletên mîlî ne, kurd jî divê xwedîyê vî mafê rewa bin. Ev maf jî bi hebûn, vejîn û xurtkirina hest, kultur û tevgera sîyasî ya mîlî dikare cihî xwe li rex yên xwedî desthilat bigire. Heta kurd nebin xwedî mafên xwe yên mîlî çu qîmeta îdeolojîyên din zêde nîne û tu giraniyeke wan jî li ser têkoşîna mîlî çênabe. Roja ko wek mîlet kurdan mafên xwe wergirtin, wê gavê di parvekirin û xerckirina saman û hatinên civat û welat de maneya îdeolojî, sîyaset û keftelefta cûrbecûr heye û pêwiste jî. |
