Nefel

[ YEKŞEM, 2024-12-22 ] [ BIKE MALPERA DESTPÊKÊ ] [ BÊXE NÊV BIJAREYAN ] [ KONTAKT ] [ INFO ] [ LÊGERÎN & ARŞÎV ]

DESTPÊK

	Nûçe

	Nivîsar

	Kulturmagazîn

	Hevpeyvîn

	Kolumnîst

	Ewrokurd

	E-Pirtûk

	Lîteratûr

	Ziman

	Muzîk

	Foto

	Lînk

E-POSTEYA TE

	Nav (Username)



	Şîfre (Password)





	»E-posteyeka nû bo xwe qeyd bike

REKLAM

KOLUMNÎST

Qesas

STOCKHOLM, 14/6 2007 — Ev pencereya dê bibe qesasa min, ez dizanim. Ez qet fahm nakim bê çima ez li ber wê weha reşbîn im. Her cara ko ji bona ez bîhnekê bistînim û li ber wê disekinim, hemû stêrk û lempeyên bajêr direqisin, darên di baxçeyî de bi min dikenin, henekên xwe bi min dikin; lê haya wan ji wan tune ye ko payiz e û hemû pelên wan bûne çilo, ew bûne mîna pezên li ber kêrê; ew dirikrikin û tu pif bikî wan ew ê ber bi pêlên bayî kevin. Ew li ser rehekê mane û taqet û qidûm di wan de nema ne, lê ew teva wî haweyê xwe jî tinaziyên xwe bi min dikin û di bin lêvan re dikenin.
Tu dê sond bixwî ko navika me bi hev re hatiye birîn, ew mîna qijnikê bi min ve dizeliqin. Ez ji wan nefretê dikim, neffffreet!

Ev deh sal in ko ez di pişt vê şibakê re li wan dar û berên rezîl û riswa dinêrim û di her salvegera vê wextê de ew eynî tiştî tînin serê min. Ez nema ji tirsa wan diwêrim derkevim derve.

Min bêriya pencereya xwe ya şîn kiriye…

Her cara ko ez li ber wê disekinîm û min li xwezayiyê dinêrî, kulîlkên biîvan û gulên hîroyê di pişt wê re dimizicîn, av û delav diherikîn û teyrik bi hewa diketin, pinpinîk dişewişîn; xortan xwe li bende keçên porbihineyî datanîn ko ew herin kaniyê, rîhsipî herin limêja sibehê û bextewar bi hev şad bibin. Di xumamiya wan şifaqan de lêvên hezkiriyan rê li ber xwe şaş dikirin, navikên guhehkaran li ser hev nediedilîn û tiliyên boximî rêya birmeya deriyê bihuştê dipeland.

Wê gavê ne payiz, êdî bihar bû...

Ker û dahşikan cilên xwe diavêtin, pisîk girnewî dibûn û kûçikan pirça xwe diweşandin. Teyr û teba çavsorî dibûn, xwînê di rûyên kulîlkên hinar û bîhokan de dipijiqand û delav dîhn û har dibûn.
Destê feqeyekî li ber rûyê wî bû û bi awazeke naletî qesîdeyeke dewrêşkî dinihurand.

Şelwerê rîhsipiyekî dawadawa li ba dibû û tifalek di himbêza wî de radipelikî rîha wî ya şînbozî. Wî kêra xwe ya kalanî ji bêrîka êlegê xwe yê hizhizî derdixist û dartihokeke ji dara teewê dineqişand û bi ser milê wî tifalê serzer dixist. Li xwe peydar dibû, destmaleke qermiçî ji bêrîka qapûtê xwe derdixist û lîçika wî bêjiyî paqij dikir. Wê gavê êdî bihar bû, kesî bîra payizê nedibir.

Ez nizanim bê çima şev tarî ne; çima di payiza paşîn de mij li erdê ye û dara şahberûya di hewşa me de vêketî ye? Ez nizanim bê çima ew weha bi melûlî hustuyê xwe xwar dike û di bin çavan re li min temaşe dike? Ev deh sal in ko bêvila wê weha bi erdê re ye û di her payizê de ew bi wan awirên xwe yên nexelî min diqutifîne.

Payiz e… Payiza paşîn.

Isma hêviyê li ezmên xuya nebe. Her kes di bin bêdengiya şevê de li bende wexta xwe ne. Her kes li bende qedera xwe ya rezîl û riswa ne. Ne taqet e û ne jî marîfet, her teref di bin pêlên payizokan de ne, li bende hilatina hêvê ne. Lê derew e; ne hêv xuya dibe û ne jî mij ji erdê radibe. Bayekî cemidî ji nav lingê dêya eshabeyekî difîzîne û tofanekê radike.
Ew pelên darên bênamûs ko ji pişt vê pencereya rezîl henekên xwe bi min dikin û ji dijminatî bang li min dikin, yek bi yek li ber pifa babîsokan dikevin. Kêfa min li wan tê û ez careke dinê li wan şax û guliyên rewisî temaşe dikim. Temaşe dikim, lê ji kêfê bêtir xemgîniyek bi min digire.
Ez ne weke wan bêînsaf im. Ez dizanim ko ez û ew berbûyên dîlanekê, reqasên govendekê ne. Kêfa mirovî çawa bi koçkirina dawiyê bê? Ma hewante gotine ko ew mîrata hanê mihîna boz e û li ber deriyê herkesî ye.

-----------------------------------

Nivîskar: ENWER KARAHAN
Weşandin: 2007-06-14
Xwendin: 4736