STOCKHOLM, 16/6 2007 — Heger hûn dev ji alema mirovahiyê berdin, -qet wan têkilî vî tiştî nekin- bi tenê li cîhana kûçikan, li ya gêrikan, li ya gumgumok û marmarok û li ya wawîkan binêrin; hûn li avî û bejayiya vê dinyayê, li qewim û ahlên herî rezîl û riswa, li milet û kebîleyên herî bi paş de mayî jî binêrin, ne mimkun e ko hûn li ucûbeyeke –wek dewleta tirkan- weha rast werin. Ne mimkun e ko hûn li naxireke din, li keriyekî din, li refekî din û li dahbe û yamyamên weha ecêb, rast werin.
Ez sozê didim ko hûn qewmekî din, miletekî din, naxireke/pezekî din mîna tirkan bibînin, ez ê dev ji nivîsîna kurdî berdim. Ez nema careke din bi vî zimanê “wawîk û ecineyan” dinivîsim. Ez nema bi vî zimanê ko li ba miletê xwe ne hêjayî pênc pereyan e dipeyivim jî; lê ji ber ko ne mimkun e hûn di vê îdeayê de bi ser kevin, ez jî dê nivîsîna bi vî zimanê çivîkan berdewam bikim, ez dizanim; ez ji niha de bi ser ketime.
Dewleta tirk û mahkemeyên wê cesaretî ji bêhelwêstiya kurdan ya di warê bikaranîn û lêbixwedîderketina kurdî werdigirin, loma dikare biryarên weha rezîl û riswa bidin. Heger hemû belediyeyên Kurdistanê yên ko di destê DTPyiyan de nin, mîna Abdûlah Demîrbaşî û encumena wî biryarên weha bi rûmet wergirtibûna, wan di kar û barên xwe de kurdî bi kar anîbûna; rojname, kovar, belavok û ewraqên xwe yên rismî bi kurdî nivîsîbûna, vê gavê Abdûlah beg ê ne bi tenê bûya û gava dezgehên vê dewleta ceberût ev yeka hanê dîtibûya dê weha bi rehetî nikarîbûya biryareke keyfî werbigirtaya, wê yê nikarîbûya ev ciwanmêr û encumena wî ji karî werbigirtaya.
Min bi gelek minasebetan û di çend nivîsên xwe de eşkere kiriye ko nivîsîn, axaftin û tevgerîna bi zimanê kurdî helwêstek e û ev helwêsta hanê, helwêsteke siyasî ye. Heger partî, komele, rêxistin, kovar û rojnameyên kurdan bi xurtî ev helwêsta ciwanmêrane danîbûya, heger kurdan û dezgehên wan bi qasî Abdûlah beg û encumena wî xwedî biryar bûna û karîbûya rîskeke weha bidana ber çavên xwe, îroj dê ev ciwanmêr ne bi tenê bûna û heger piçek jî qîmeta vî zimanî hebûya, dê bi hezaran daketana sikak û kolanan û piştgiriya vê helwêstê bikiraya.
Ev çi mantiq e, ev çi çavsorî ye ko zimanê zir miletekî ko nifûsa wî 40 milyon e, xwedî kultureke bêserûber e ko tu di kirçika dilê wî de, di mala wî de, li ser sifreya wî, tu tahma devê wî, lezeta ezamanê wî, kaniya jiyana wî dimiçiqînî û bi ser de jî dixwazî bi devê wî de jahrê deynî? Ev çi qeşmerî û bêbavî ye? Ev çi çavsorî û zirezopî ye? Bawer bikin ko ez ferhengoka xwe ya gotinan tev didim ko gotinên herî maqûl û nermtir ji bona van qeşmeran bi kar bînim, lê ew qas tên ser zimanê min.
Ev çawa dinya ye, çawa Ewrûpa û Emerîka ye ko hîna jî bi melûlî li çavnexeliya van hovan temaşe dike? Ev çawa tirkên “bira” ne ko dengê xwe li hemerî vê harbûyina xwediyê xwe dernaxin û em çawa kurd in ko hîna jî bahsa wekhevî, cîrantî û biratiya van ceberûtan dikin?
Em heta bi sibehê jî bikin haho û gazî bêfeyde ye. Heta bi sibehê jî em xwe li erdê bixin, em bikin qêrîn, em xwe di zinaran de werbikin û em kirasê xwe jî biçirînin, hewante ye. Tenê tiştek heye ko kare bibe bersiva vê heqaretê ko em li vî zimanî, li vê helwêstê bi xwedî derkevin.
Kurdino!
Ji kerema xwe re, ji bona xatirê Xwedê û pêxemberan li zimanê xwe bi xwedî derkevin! Ji bona erd û ezmanan, bi kurdî bipeyivin, bi kurdî binivîsin û bi kurdî tevbigerin! Û piştgiriya helwêsta vî ciwanmêrî bikin.
Divê hemû serokên belediyeyên DTPyî jî heman biryara encumena Abdûlah Demîrbaşî bikin biryara xwe û ew jî vî “sûcî” mîna sûcê xwe qebûl bikin.
|
